Sommige prentenboeken kennen geen leeftijd, en dat geldt ook voor dit bijzondere werk. Dit boek is geen traditioneel verhaal met een duidelijke plot, maar eerder een sfeervolle reis door gedachten en observaties. Op pagina vier vinden we meteen de intrigerende zin: “Treinen verdwalen niet, gedachten van mensen daarentegen...”, en neemt de lezer vervolgens mee in de mijmeringen van treinreizigers over de hele wereld.

Elke pagina brengt een nieuw perspectief, terwijl de gedachten van de ene reiziger subtiel overlopen in die van de volgende. Zo kan iemand denken: 'Ik heb dorst', waarna de volgende reiziger uit het raam kijkt en water ziet. Maar niets wordt in gedachten van de reizigers gezien voor wat het is; een tunnel wordt bijvoorbeeld ook gezien als de ruimte, en uiteindelijk komen we aan in een station—misschien is de trein toch verdwaald geraakt naar hetzelfde punt als onze gedachten.

De illustraties van Eleni Debo spelen een cruciale rol in de samenhang van het boek. Ze vangen niet alleen de gedachten van de reizigers, maar creëren ook een sfeer die per pagina consistent blijft dankzij een zorgvuldig gekozen kleurenpalet.

Dit boek is een poëtische ervaring die zich moeilijk in een hokje laat plaatsen. Het is geen klassiek prentenboek voor jonge kinderen, maar eerder een filosofische reis die zowel volwassenen als oudere kinderen kan aanspreken. De wisseling van perspectieven en de dromerige sfeer maken het een uniek lees- en kijkavontuur. Toch kan het gebrek aan een duidelijke verhaallijn sommige lezers wat verloren laten voelen. Maar voor wie houdt van boeken die spelen met taal, beeld en gedachten, is dit een aanrader.