Rouwen doe je niet alleen, maar tegenwoordig lijkt het alsof we die verbondenheid grotendeels verloren zijn. De plekken waar we elkaar vanzelfsprekend vonden - het café, de parochie, het cultuurhuis - verdwijnen langzaam uit het straatbeeld. Wat blijft, is stilte. Terwijl rouwzorg in essentie dat kleine, menselijke gebaar is. Mensen willen helpen, maar weten vaak niet hoe. En rouwenden blijven achter met hun vragen.

Toen Pieter muziek wilde brengen op het kerkhof, botste hij op onbegrip. Die ervaring zette hem aan het denken. Waarom schrikt rouw ons zo af? Waarom vinden we troost zo moeilijk deelbaar? In dit boek deelt hij zijn zoektocht en zijn ervaringen. Hij deelt de inzichten die hij onderweg verzamelde over de rol van cultuur, community en erkenning en hoopt ze uit te dragen naar iedereen die ermee worstelt.

Want onze rouwcultuur is rijker dan we denken. Van kleinschalige rituelen tot de bekende Reveil-slotconcerten: wat hier gebeurt, inspireert wereldwijd. Het is tijd om onze kracht te benoemen en rouw opnieuw een plek te geven in onze samenleving. Niet om rouw minder zwaar te maken, maar om het samen draaglijker te maken.