De gruffalo" verdient een plaatsje tussen de prentenboeken van Janosh of Sendak en het doet trouwens in meerdere opzichten denken aan de grootmeesters. De muisjes van Scheffler lijken familie van die van Janosh en zijn monster zou niet misstaan in Max en de Maximonsters. Het verhaal begint als een klassieke fabel over de gefopte vos maar neemt snel een eigen wending. De vos nodigt de muis uit om bij hem te komen eten, maar die zegt al gevraagd te zijn bij de gruffalo. Die heeft slagtanden en vlijmscherpe klauwen en knarsende kaken die alles kauwen, en hij houdt erg van geroosterde vos. De vos rent er snel vandoor. Hetzelfde gebeurt met de uil en de slang als die te horen krijgen dat de gruffalo verlekkerd is op uilencake en slangenpastei. En telkens voegt de muis nog enkele details aan het vreselijke uiterlijk toe. De muis wrijft in zijn pootjes, vergenoegd dat hij de domme dieren beetgenomen heeft, want ""natuurlijk bestaat er geen gruffal..."" Wie de bladzijde omslaat leest een grote ""...O!"", ziet de muis oog in oog met het monster... Het herhalingsprincipe wordt in dit verhaal op een bijzonder functionele manier uitgespeeld. De knappe slingerbeweging in de globale structuur wordt versterkt door herhalingen van wat de figuren zeggen. De gesprekken met de vos, de uil en de slang verlopen steeds op dezelfde manier. De tekst op rijm is bijzonder knap bewerkt door L.M. Niskos. Hij loopt erg ritmisch en de rijmen klinken vanzelfsprekend en zijn vaak grappig. Niet alleen de herhalingen en de klankrijkdom maar ook de spitse dialogen maken het voorlezen tot een plezier. De knappe compositie van de tekst wordt als het ware weerspiegeld in de illustraties. Het boek opent en sluit met een prent over twee pagina's. Op de eerste is een bijna leeg bos afgebeeld, op de laatste zit de muis op een boomstam op zijn gemak een noot te eten. Ook in het midden vind je een dubbele prent, waar de muis en de gruffalo elkaar ontmoeten. De rest van de omkaderingen is heel gevarieerd. Mmm, lekker is dat, zijn de laatste woorden van de muis. Lekker smullen kun je ongetwijfeld ook van dit bijzonder knappe prentenboek. [Jan Van Coillie]

Een kleine muis wordt door achtereenvolgens een vos, een uil en een slang uitgenodigd om te komen eten omdat ze hem allemaal zien als een lekker hapje. Maar de muis weigert telkens beleefd door te antwoorden dat hij vandaag bij de Gruffalo eet. Vervolgens legt hij uit hoe dat niet-bestaande beest er uitziet (slagtanden, vlijmscherpe klauwen, eeltige knieën, oranje ogen, paarse stekels, enz.), waarna de dieren afdruipen. Maar dan loopt hij de Gruffalo echt tegen het lijf! Ook die wil hem opeten. Hardkartonnen prentenboek met twee afgeronde hoeken met voor kleuters aantrekkelijke elementen in zowel verhaalinhoud als illustraties: identificatie, verrassing en bevredigend slot, veel herhaling en kleurrijke, herkenbare, wat naïeve tekeningen van wisselend formaat (het monster ziet er nogal goeiig uit). Bovendien is de tekst goed op rijm (aabb) gezet, waardoor het boek zeer geschikt is om voor te lezen. Heruitgave van het klassieke prentenboek, in hardkartonnen uitvoering met twee afgeronde hoeken en kleiner formaat. Vanaf ca. 4 jaar.